اون شب،شب دهم محرم بود و اونسال،مثل همه سال ها شور و حال خاصی توی محله ما به پا بود.درِ اکثر خونه ها باز بود و مردم یا توی خونه هاشون بساط نذری پزون پهن بود یا داشتند عزاداری میکردند.خونه ما دقیقا پشت مسجد محل بود که اسمش رو به خاطر اینکه واقف زمینش عاشق حضرت ابوالفضل بود گذاشته بودن حضرت ابوالفضل(ع)

زمین را یخ فرا گرفته بود و دانه های درشت برف سوار بر بال های باد،بر صورت ها تازیانه میزدند.برف سنگینی زده بود و پاها تا ساق غرق میشدند.کریم پا کوتاه از خانه بیرون آمد و بعد از بستن،آن را سه قفل کرد و سپس کفش های مشکی و پاره خود را ورکشید.شال گردنش را دور صورت خود انداخت و کلاه پشمی خود را بر روی سرش محکم کرد