هیچگاه از آدمهای این دنیا دلگیر نشو! حتی از آنهایی که در اوج نیاز رهایت میکنند! حتی از آنهایی که رؤیاهایت را مسخره میکنند! حتی از آنهایی که روی زخم هایت نمک میپاشند! حتی از آنهایی که جواب اعتمادت را باخیانت میدهند! حتی از آنهایی که با ژست صمیمیت از پشت خنجر میزنند! حتی از آنهایی

گاهی چه غم آلود و نالان است مرد درون آینه بی‌مقدمه با لبخندی تلخ بسیار مرا مینگرد سپس مظلومانه بغض کرده و اندکی بعد به آهستگی تمام از چشمان ناآرامش قطرات اشک جاری میشود و در سکوت مطلق آینه با صدای بی صدایی متعدد و پی در پی می گرید؛ از اشک هایش می توان پی برد که چه فراوان حرف های نگفته

آری میروانا تو راست گفته بودی...! این زندگی یک بازی بیهوده ویک پوچی مطلق بود،اکنون به یقین رسیده ام که این دنیا بی ارزش ترین آفریده خداست! وسرانجام دراین ایام به این راستی پی بردم که حقیقی ترین اتفاق دراین دنیا تنها مرگی بی صداست... حال که موهایم به رنگ دندان هایم درآمده، حقیقت واحد

یازده سال از ناپدید شدنش می‌گذشت و او همچنان در خیال من، لحظه ای فراموشش نکرده بودم و هر روز به پارکی می رفتم و روی نیمکتی می نشستم که خاطرات قرارها وتک تک حرف هایمان را برایم زنده میکرد، هر روز برایم تکراری بود جز آخرین روزی که به پارک رفتم، تاریخش را دقیق یادم نیست اما میدانم اواخر

آن روز بطور غیر منتظره ای خیابان ریوولی خلوت بود واین اتفاق یک منظره غیرطبیعی از میدان کنکورد تا موزه لوور ایجاد کرده بود، همانطور که آدریان در پیاده رو در حال قدم زدن بود و از دور باغ تویلری را مشاهده میکرد، یک لحظه بوی عطری آشنا مشامش را پر کرد، بویی که انگار سالهاست با آن خاطره