در یه غروب پاییزی که نم نم بارون شهر رو خیس کرده بود با دوست دخترم داشتیم تو پیاده رو قدیم میزدیم می گفتیم و می خندیدم وَ حسابی خوش می گذروندیم تا اینکه پیر مرد مُسنی که داشت از کنارم رَد میشد آهسته دَرِ گوشم گفت: "پسرجان ، مواظب باش ، اینجا برای شاد بودن ، مجوز باید داشته باشی"

روزی از پیرمرد کتابفروشی پرسیدم مردم چرا کم کتاب میخونن پیرمرد ،لبخندی زد و گفت: کتاب یه آینه س که درون شخص و بهش نشون میده عده ای میترس با چهره ی واقعیشون رو به رو بش اینا دوس دارن با اونچه که از زندگی و جامعه برای خودشون ساختن عمرشونو تموم کنن عده ای دیگه

به خاطر بیماری مادرت میخواستیم تو رو سقط کنیم ولی ، فاطمه این اجازه رو نداد... خودش رفت برای اینکه تو زندگی کنی روزای آخر عمرش ازم قول گرفت مراقبت باشم ، جواد! من فقط به خاطر قولی که به مادرت دادم ، رضایت نامه رو امضا نمیکنم وگرنه این همه نوجون تو جبه شهید شدن ، تو هیچی از اونا کم نداری

هوا به شدت سَرد و ابری بود اما کودکی دوازده سیزده ساله در میدان اصلی شهر با لباسی نازک فال می فروخت به سمتش رفتم و گفتم: "بچه ، تو این هوا با این لباس زپرتی که تنت داری حتمن سرما میخوری لااقل برو یه چیز بهتر بپوش" کودک اخم آلودم نگاهم کرد و بالحنی تند به من گفت: "سواره از پیاده

ساعتی بعد از آنکه فرمان جنگ را صادر کردم فرزند خردسالم پیشم آمد و بدون مقدمه پرسید: "پدر ما چرا همش در حال جنگیدن هستیم" هر چند خشمگین شدم از اینکه بدون هماهنگی قبلی فرزندم به داخل مقر فرماندهی هدایت شده بود... اما بعد از مکسی کوتاه پاسخ دادم "چون کشورمان زنده بماند" فرزندم