گروهی از بچه ها در آن دور دست ها ، فوتبال بازی می کنند ... اینجا اما در کف ترافیک خیابان و در لا به لای شلوغی جمعیت ، جسمی بی شکل ، در زیر پارچه ی سفیدی که با رنگ قرمز تزیین شده است ، قرار گرفته است . در کنار آن جسم ، یک جفت کفش نو سفید رنگ در کنار جعبه ای وارفته ، بر روی زمین ولو شده است

می دانستم خواب می بینم اما نمی توانستم بیدار شوم ! شاید یک انفجار , یک سقوط , یک ضربه ی کوچک حتی در اندازه ی یک تلنگر می توانست مرا از کابوس جدا کند . هواپیما به آرامی پیش می رفت و او به نرمی , سرش را بر روی شانه هایم تکیه داده بود . او نمی دانست ! آرام بود و نمی دانست که هواپیما خواهد افتاد ! اما من به خوبی می دانستم ! آن را بارها در خواب دیده بودم

" دستامون لاغر و بی رمق کشتی می ساختیم از زر ورق ... " هیچ وقت به عمق این ترانه پی نبردم ! اما شنیدنش در آن هوای سرد ، واقعا لذت بخش بود . هندزفری را روی گوش هایم صاف کردم و راهم را تا ایستگاه مترو ادامه دادم . سنت پترزبورگ را دوست داشتم . همان حال و هوای روسیه ی تزاری را داشت و خیابان هایش مرا به یاد بیلدینگ بریک های بچگی هایم می انداخت

لپ هايش را باد كرد و سبيل هايش را در آيينه ي جلوي ماشين ، مرتب كرد . عرق پيشاني اش را با دستمال كاغذي گرفت ، هايي به عينك آفتابي اش كرد و ترمز دستي را آزاد كرد . بيست سي متر كه جلو رفت كنار يك جوانك ، پا را روي ترمز كوبيد . صداي موزيك را كم كرد ، شيشه را پايين آورد و سرش را خم كرد . ــ

او , خانه را ترک کرده است . طوفان , در ِ چوبی ایوان را محکم به هم می کوبد . منظره ی تیره ی جنگل در آن سوی در , پنهان می شود و صدای زوزه ی باد در لا به لای ریزش سیل آسای باران از دو پنجره ی باز خانه , به گوش می رسد . شیهه ی دیوانه وار اسبی از بیرون به گوش می رسد . با بی میلی , ته سیگارم را در جاسیگاری له می کنم

او مرده است ... اتاق , دور سرم می چرخد . اجسام بی شکل , بدون هیچ ریتم خاصی به سمتم هجوم می آورند . می آیند و می روند . جنبش بی وقفه ی آن ها , مثل سوزن در سرم فرو می رود . دیوار های اتاق , مدام به هم نزدیک و از هم دور می شوند گویی نیرویی خارجی , آن ها را مچاله و از هم باز می کند ! نمی دانم اما شاید هم کسی اتاق را مثل بادكنك هی باد می کند و خالی می کند

پیرمرد تکه چوبش را بر زمین کشید و رو به آن ها گفت : " راه قدیمی همین است رفقا ! از این جا آغاز می شود و تا نوک کوه می رود . درست آن جا ! همان نقطه ای که خورشید از آن طلوع می کند ... " تکه چوبش را بر زمین نگه داشت و به قله چشم دوخت . پسرک , نگاهش را زودتر از دیگران از قله ی موعود ربود و رو به

باران پاییزی , بی وقفه می بارد ... می خواهم از همین نقطه آغاز کنم . درست از همین خیابان ! درست از کنار همین تیر چراغ برق در زیر نور مهتاب ... نمی دانم ! این پرسه ی شبانه را چگونه آغاز کنم ؟ حتی نمی دانم نامش را چه بگذارم! آغاز ؟! پایان ؟! آغاز یک پایان ؟! پایان یک آغاز ؟! سی سال از آن شب مهتابی می گذرد

با سر زدن آفتاب , اولین جنبش , آغاز شد . لرزه ی کوچکی بر پیکر پاره سنگ افتاد تا در امتداد ضربه های کوچک , اولین نور به داخل آن , رخنه کند . چنین می نمود که از درون , تقلایی برای رهایی , موج می زند و تک جرقه های کوبش چکش بر میخ , در آن تیرگی مطلق , روشنایی روز را فریاد می زدند . آفتاب , همچنان می تابید

در پشت درهای بسته ی تالار , فرشتگان سیاه پوش , انسان ها را سر می برند . بی آن که بدانند درون تالار , دسته ای غرق در لباس احرام , به انتظار پر شدن صندلی های خالی , نشسته اند . با آخرین انفجار , کنسرت ادیت پیاف , سولد اوت می شود ... پی نوشت : تقدیم به مهری که , تمام سالم را خزان می کند