گروهی از بچه ها در آن دور دست ها ، فوتبال بازی می کنند ... اینجا اما در کف ترافیک خیابان و در لا به لای شلوغی جمعیت ، جسمی بی شکل ، در زیر پارچه ی سفیدی که با رنگ قرمز تزیین شده است ، قرار گرفته است . در کنار آن جسم ، یک جفت کفش نو سفید رنگ در کنار جعبه ای وارفته ، بر روی زمین ولو شده است

می دانستم خواب می بینم اما نمی توانستم بیدار شوم ! شاید یک انفجار , یک سقوط , یک ضربه ی کوچک حتی در اندازه ی یک تلنگر می توانست مرا از کابوس جدا کند . هواپیما به آرامی پیش می رفت و او به نرمی , سرش را بر روی شانه هایم تکیه داده بود . او نمی دانست ! آرام بود و نمی دانست که هواپیما خواهد افتاد ! اما من به خوبی می دانستم ! آن را بارها در خواب دیده بودم

لپ هايش را باد كرد و سبيل هايش را در آيينه ي جلوي ماشين ، مرتب كرد . عرق پيشاني اش را با دستمال كاغذي گرفت ، هايي به عينك آفتابي اش كرد و ترمز دستي را آزاد كرد . بيست سي متر كه جلو رفت كنار يك جوانك ، پا را روي ترمز كوبيد . صداي موزيك را كم كرد ، شيشه را پايين آورد و سرش را خم كرد . ــ

او مرده است ... اتاق , دور سرم می چرخد . اجسام بی شکل , بدون هیچ ریتم خاصی به سمتم هجوم می آورند . می آیند و می روند . جنبش بی وقفه ی آن ها , مثل سوزن در سرم فرو می رود . دیوار های اتاق , مدام به هم نزدیک و از هم دور می شوند گویی نیرویی خارجی , آن ها را مچاله و از هم باز می کند ! نمی دانم اما شاید هم کسی اتاق را مثل بادكنك هی باد می کند و خالی می کند

پیرمرد تکه چوبش را بر زمین کشید و رو به آن ها گفت : " راه قدیمی همین است رفقا ! از این جا آغاز می شود و تا نوک کوه می رود . درست آن جا ! همان نقطه ای که خورشید از آن طلوع می کند ... " تکه چوبش را بر زمین نگه داشت و به قله چشم دوخت . پسرک , نگاهش را زودتر از دیگران از قله ی موعود ربود و رو به

با سر زدن آفتاب , اولین جنبش , آغاز شد . لرزه ی کوچکی بر پیکر پاره سنگ افتاد تا در امتداد ضربه های کوچک , اولین نور به داخل آن , رخنه کند . چنین می نمود که از درون , تقلایی برای رهایی , موج می زند و تک جرقه های کوبش چکش بر میخ , در آن تیرگی مطلق , روشنایی روز را فریاد می زدند . آفتاب , همچنان می تابید

در پشت درهای بسته ی تالار , فرشتگان سیاه پوش , انسان ها را سر می برند . بی آن که بدانند درون تالار , دسته ای غرق در لباس احرام , به انتظار پر شدن صندلی های خالی , نشسته اند . با آخرین انفجار , کنسرت ادیت پیاف , سولد اوت می شود ... پی نوشت : تقدیم به مهری که , تمام سالم را خزان می کند

جولیا در وسط خیابان برف آلود , گم شد ! ویکتور با دلهره به خیابان متروک نگاهی کرد و اطرافش را برای یافتن رد و نشانی از او , بر انداز کرد . هیچ صدایی به گوش نمی رسید . گویی که دستی پنهان , همه ی اهالی خیابان را غیب کرده باشد ! ویکتور , با دلشوره , اطرافش را می پاید و حس می کند سرمای کشنده ای از آن سوی چکمه هایش , به درون استخوان هایش نفوذ می کند

ناگهان خود را در تاریکی مطلق می بیند . هیچ جنبشی در آن فضا , دیده نمی شود و چنین به نظر می آید که چارچوبی , پیرامون وجودش را فرا گرفته باشد . پرده ی سیاهی , گستره ی نگاهش را پوشانده است و ترس بزرگی , رفته رفته به درونش رخنه می کند . او گریه سر می دهد ! بالای سرش را نگاه می کند . هیچ ماه و ستاره ای در آن پهنه نیست پس , می تواند خود را در یک اتاق فرض کند

دود سفید رنگ به آهستگی از دریچه , به بیرون می رفت . مارتی , تن سنگینش را از تخت خواب کند و به پای دریچه رفت . ته سیگارش را از لای میله ها به بیرون پرت کرد و در تاریکی گم شد . ویکتور , بر روی تخت , دراز کشید و چشمانش را بر هم گذاشت ... صداها , کم کم به سکوت اتاق رخنه می کردند و رنگ ها در