درحیاط بزرگ خانه ی روستایی پیرزن جمع‌شده بودند ومنتظر شدن آخرین فال پیرزن فالگیر بودندپیرزن عصا بدست اهسته وخرامان از اتاق بیرون آمدروی ایوان سنگی خانه اش که حدود یک ونیم متر بلندتر ازحیاط بود ایستاد نگاهی به مردم انداخت مردم مانندجوجه گنجشک های که منتظر رسیدن مادرشان بالقمه

sداستان می نوشت تاشبها برای بچه ها بخوانندوبچه ها راخواب کنند. وروزها بزرگترها بخوانند وبیاموزند از خواب بیدار غفلت بیدار شوند.نه این شد ونه آن .دیروزدیدمش فقط یک جمله گفت.گفت گویی گوشها سنگین شده

کنار تابلوی اعلانات دانشگاه ایستاده بودم .چشمم به یک اعلامیه افتاد شروع کردم به نچ نچ کردن. آره خودش بود-خود خود خودش/// دست گرمی شانه ام را فشرد . کمی جلو تر آمد .استاد چی شده ؟؟؟/ از کنار تابلوی اعلانات پاورچین پاورچین دور شدیم وشروع کردم به تعریف کردن-...همیشه عادتم این بود که

...سلام حاجی جنس های قاچاق ما را بده از راه دور آمده ایم می خواهیم زود برویم مرد گفت کدام جنس قاچاق مرد حسابی می خواهی برامون حرف دربیاوری گفت همون شربت وقرص متادون رامیگم گفت نه اینها عزیزم برای ترک اعتیادست راننده سری تکون داد ولبخند تلخی زد و گفت ای آقا کدوم ترک؟/ این معتادها

دو دستی سرم را گرفته ام - می پرسی چرا؟؟/ امروز سخت ترین کار دنیا به من محول شده بود باید یک حرف جدید الفبا کشف می کردم مثل - پ- ر- ف -هم آن را می نوشتم- هم تلفظ می کردم-اول که این پیشنهاد به من شد بود فکر کردم خیلی آسان است-ولی نتوانستم که نتوانستم. فقط فردا متنی نوشتم وگفتم

درقیافه گندمگون وقدبلند و گونه های گود افتاده اش می توان درد ورنج یک ملت رامشاهده کرد مثل همه ی مردم سوار یک قطا ر درجه 2 به محل کار خود می رفت. یکی از لنگه ی نعلین ساغریش به روی ریل افتاد بی درنگ لنگه ی دوم را هم پایین انداخت وزیر لب چیزی گفت:یک لنگه کفش دیگر برای من کفش نمیشود

sهر گاه می خواستیم از آزادی-پرواز-مهاجرت در قید آب ودانه نبودن بگوییم از پرندگان می گفتیم آه از دست تو -ای انفلونزای پرندگان لعنتی- تمام افکار م رامغشوش کردی من این روزها از پرندگان مهاجر پرواز-مهاجرت ورهایی هم می ترسم

sاینقدر بد شده ام این روزها که گاهی به جای واژه ی اعوذو بالله من الشیطان رجیم می گویم: اعوذ وبالله من الانسان رجیم

می گفتم مادرم -نازنینم غصه مخور زندگی لبخندی از خاطره هاست- روزگار می گذرد می خندید ومی گفت عزیزم - چه کنم - من غصه نمی خورم غصه مرا میخورد - پ ن بمناسبت روز سالمند-نهم مهر- یادی کنیم از سالمندان آنها که بادلی پرخون - خنده بر لب جاری کردند تا اشک از چشم جاری نکنیم از

دستهایم را پشت سرم قفل کرده ام وآهسته در راهروی خوابگاه قدم می زنم و درسهای امروز را با خود مرور میکنم. دو دانشجوی لوس وپشمالو با انگشتری در دست از کنارم رد می شوند یکی از آنهاگفت شناختی؟ایشون همیشه سرش تو آخورخودشه اگر این مملکت را آب ببرد ایشان را خواب برده. فقط یک جمله می گویم -همین بهتر که سرم در آخور شمانیست