از زمانی که بازنشسته شدم ، همین جا رهایم کرده اند. نه کسی به سراغم می آید و نه کاری به کارم دارد. گویا پاک فراموش شده ام. اما اوضاع همیشه بر این منوال نبود. روزگاری هر وقت که می خواستند ، خون به پا می کردم ! کارم دقیق و بی عیب و نقص بود و آسایش را از پرنده ، جهنده ، خزنده و چرنده ربوده بودم

sآرزوت چیه پسرم؟ _ اینکه به بهشت برم و یکبار دیگه مادر و پدرم رو ببینم.

کرکره را که دادند بالا ، زعفران قائنات و نبات یزد را در ظرفی چیدند . کیسه برنج آستانه و گل سرخ تبریز را کنار ورودی گذاشتند و عسل سبلان و خرمای بم را روی میز . دبه رب انار ساوه و شیره ملایر را نزدیک دخل قرار دادند و شیشه های گلاب کاشان و شربت بیدمشک شیراز را داخل قفسه . کره کرمانشاهی

sپیرمرد با زحمت ملحفه سفید را از روی پاهایش کنار زد . چشم به سقف دوخت و آرام نجوا کرد : "بچه که بودم مادرم داد می زد خواب به خواب بری. نمی دانستم چه می گه اما حالا می فهمم دعام می کرده."

عروس و داماد لا به لای سبدهای رز و ارکیده و لیلیوم ، چشم در چشم هم می دوزند. لبخند که رد و بدل می شود ، میهمانان به هیجان آمده کف می زنند و چند خانم کل می کشند. دختر برای تعویض رخت سفید با مانتو و روسری از میان جمعیت راه باز می کند و داماد همان کنار ، تی شرت و کالج را با کت و کراوات جایگزین می کند

sگوشی را که قطع کرد ، سراسیمه پیراهن مشکی به بر کرد ، خمیر  روی فرچه کشید و تیغ بر صورت. باید چهل روز برای پدر محاسن می گذاشت.

سراسیمه از خواب پرید. رنگ چهره اش به گچ می مانست. دستگیره زیر تخت را چرخاندم تا سرش کمی بالا بیاید. موهای خیس از عرق شرابی رنگ روی پیشانی اش را کنار زدم. لیوانی آب ریختم. لب نزد. نفس عمیقی کشید و به چشم هایم نگاه کرد. گفت : "خواب دیدم مرده ای." در مخیله هیچکدام ما نمی گنجید که این ها آخرین کلماتش باشند

حواسم جای دیگری بود. آنجا نبود. سر را که بالا آوردم ، دیدم به من نگاه می کند. تصور کردم اتفاقی است. به روی خودم نیاوردم، روی برگرداندم. اما لحظه ای بعد از گوشه چشم پاییدمش. اتفاقی نبود. چشم از من بر نمی داشت. نگاهش کردم. نگاه هایمان درگیر هم شد ، گره خورد! بی خیال نگاه های دیگران که احتمالا ما را دید می زدند ، به چشم هایش زل زدم

می روم داخل " خانلری". سرشان شلوغ است. از میان جمعیت یک سمبوسه آبادانی سفارش می دهم. لای کاغذی می گذارند و می دهند به دستم. تماشای کاغذ روغنی شده ، می بردم به سال های دور. نوروز 67 بود که با پسرخاله بزرگم آمده بودیم اینجا. از من پنج سال بزرگتر است اما برای یک پسر بچه 12 ساله ، نوجوانی 17 ساله خیلی بزرگ به نظر می رسد

" سوریه! یا زینب! یا زینب!" پیرمرد دستار برسر و دشداشه پوش ، عصا زنان با پاهایی علیل و بدنی رنجور از آوارگی این کلمات را تکرار می کرد و از توریست ها می خواست یاری اش کنند. به سه شهروند اروپایی لمیده مقابل هتل HILTON در حوالی میدان تقسیم که رسید ، نیش خندی نثارش کردند و نوشیدن را از سر گرفتند