sمادرم همۀ طلاهایش را فروخته است. حالا شاید بتوانیم یک خانۀ نقلی در کوچه ای که به نام باباست، رهن کنیم.

«وقتی که نیستی چه فرقی می کند صدایت را چه کسی است؟» صد بار با خودم مرور کردم و نشد. گفتم حالاست که سینه ام بترکد و مثل گلوی محسن خون از آن فواره کند و زنم همه چیز را بفهمد. هی قورت دادم آقا! اصلا گفتم تا خودش نمی خواست اینطور نمی شد! گفتم خودت را بگذار جای رفیقش. آخرش غمباد گرفتم. می رفتم

(وقتی نه باری داری، نه سایه ای و تنت جای برگ و فاش و کفتر چاهی، می شود جای کرم و موریانه و کثافت و خشکیدگی، با تیغ و اره و تبر می آیند سراغت. سراغم آمدند با تبر و اره و تیغ. یکیشان که جوانتر بود دستش را روی پینه های تنم کشید و گفت «فردا قطعت می کنیم». زنگ صدایش که بوی مرگ و تبر می داد توی گوشم آنقدر پیچید که دیگر نفهمیدم چه گفتند و کِی رفتند

گاهی باید همه تن چشم شوی و خیره شوی به آسمان و زمین و سبزه و باد و نم باران. پیرمرد انگار مست شده بود! دور خودش می رقصید و ترانه سر می داد. نشست روی یک چهارپایۀ چوبی و تمام دنیا را رنگ کرد. من انگار از ازل روی یک صندلی لهستانی توی تراسی که روبرویش چیزی نبود نشسته بودم و یک قلم موی نقاشی دستم بود

بانوی عزیزم، سلام! امیدوارم امروز آن زنی نباشی که وقتی دانه های برنج دارد توی دیگ قد می کشد و غلغل می جوشد، یادش بیاید وقتی قد کشیده بود و از درز پردۀ مخمل سیاه ، مدام خیابان را می پایید و منتظر می ماند تا مردی لاغر و بلند با کت مخمل سیاه از دکّۀ سر خیابان یک پاکت سیگار برگ و یک بغل

دریا طوفانی شده بود و موجها به جان هم افتاده بودند و در هم می لولیدند و می شکستند. امیر آرش را برده بود کنار آب و تمام تنش را شنی کرده بود. من حصیری پهن کرده بودم و گوشی و دمپاییهای امیر و آرش را کنارم گذاشته بودم و غرق تماشای امواج خروشان دریا بودم. چند جوان کمی آنطرفتر نشسته بودند و قلیان می کشیدند

توی راه صد بار با خودم مرور کردم چه بگویم و چه نگویم. دو سال پیش که برنامه¬ها هفتگی بود لااقل صد زن و مرد از پیر و جوان و کاسب و دانشجو گرفته تا هنرمند و بازنشتۀ مشتاق جمع می¬شدند تا برایشان دم از مشکلات بزنم و آمار بدهم فلان جا فلان تجاوز به دختر بچه ی 10 ساله شد و جایی دیگر انقدر دزدی

یه جور سادیسمه! وقتی سیم بکسل توی هوا هو می کشد و هوا را می شکافد و بر اندام کسی فرود می آید، از صدای برخورد مفتولهای فولادی با بدنی که زیر مشت و لگدهایت مچاله شده است، و پیراهن نازک زندان را بر تنش جر می دهد و پوستش را بلند می کند، طوری کیف می کنی که انگار ته جانت خنک می شود! آنوقت لذتی

ازدواج دومم بود. تا قبل ازینکه پرویز از مغازه برگردد، باید بچه ها را می خواباندم تا اعصابش بهم نریزد. این بود که از سر شب با قصه و تمنا و تشویق دست بکار می شدم و چون فایده ای نداشت، نیم ساعت قبل از آمدن ناپدریشان، لحافی پهن و چراغها را خاموش می کردم. نفس نفس می زدم و می گفتم الان صدای خرناسه ای از خرپشتک شنیدم

بیماری نادری بود. قلب بی آنکه آسیبی ببیند، آنقدر بزرگ می شد که جان و رمق دیگر اعضای بدن را می گرفت و آنها را از کار می انداخت. آنروز که آوردندش تمام حجم سینه اش را گرفته بود. معده و احشای شکمی را اگر بیرون می کشیدی در یک کف دست جایشان می شد. ریه ها جمع شده بودند و به سمت دنده های بالایی چین خورده بودند