"هیچ فکر نمی کردم بزنی زیر تمام حرف هات"

هیچ فکر نمی کردم بزنی زیر تمام حرف هات، وقتی من را بغل گرفتی و در گوشی بهم گفتی: "تا ابد، تا همیشه تو را خواهم داشت." نمی دانستی دلم چه لرزه ای به خودش گرفت. آن قدر لرزید که باورم شد من می توانم تا ابد جزئی از زندگی تو باشم.
گاهی به یاد زیباترین لحظه ای می افتم که کنارت گذشت، روزی بود که برایم یک تی تاب گرفتی و رویش یک چوب کبریت گذاشتی و گفتی: "تولدت مبارک". آن روز لباس قرمزی هم به من هدیه دادی که هنوز هم به تن دارمش. هنوز هم لکه ای از آن تی تاب، کنار دکمه ی اولی ام است که بوی کارامل و شیرینی اش رفته اما هر بار که می بینمش یاد تو و حرف هایت می افتم.
بعضی اوقات خواب می بینم صدای پایی به من نزدیک و نزدیک تر می شود، هاله ای از نور آفتاب می خزد به درون زیرزمین و من این همه را از جای کلید گنجه ی گوشه ی زیرزمین می بینم. و بعد صدای قرچ قرچ باز کردن کلید می آید و گرمای دستی را حس می کنم که سال ها پیش من را بغل می گرفت و چرخ زنان در هوا می رقصاند و می خواند: "عروسک قشنگ من قرمز پوشیده" و موهای طلایی ام سر می خورد در هوا، بعد من را می نشاند روی چین های سفید دامنش و خاله بازی می کرد.
می دانم یک روزی خوابم تعبیر می شود، من به آمدن روزهای خوب امید دارم، می دانم روزی می رسد که به جای بوی سرکه و ترشی در زیرزمین، عطر لباس تو را می بویم، که بغلم گرفته ای و می بری پای سینک ظرفشویی آشپزخانه و صورتم را می شویی و من را از زیر این گرد چندین ساله بیرون می کشی و می بوسی.
این روزها انبردستی قرمز کنارم همه اش حرف های دلگیر می زند، همه اش می گوید تو بزرگ شده ای، قد کشیدی و نیازی به بازی با عروسک ها نداری اما من این حرف ها را باور ندارم و تا رسیدن به آغوش تو روز و شب انگشت های پلاستیکی ام را می شمارم.

محدثه رضایی زاده