من نه منم
یالطیف
شدم شبیه نقطه سرخط، دقیقا شبیه یه روز قبل از اون روزی که 100 تا کلمه گزایی رو نوشتم گذاشتم همین جا. اون روزی که فکر می کردم وز وز کردن چندتا مگس لامصب می تونه خیلی جذاب باشه.
آخه یکیشون یه جوری دور سرم دور میزد انگار 10تا مدال جام جهانی و المپیک رو یه تنه صاحب شده و اصلا هم به پست تیم بعضی از کشورها نخورده. مربیش همه اش تشویقش می کرده بجنگ بجنگ تو باید پیروز بشی.
میدونی چیه حوصله ام پیر شده. چرا تعجب می کنی خب؟ مگه تا حالا کسی رو ندیدن که حوصله اش پیر شده باشه؟
داشتم می گفتم پشه نامرد آخرش ازم انتقام گرفت. نه اینکه کشتمش و بعدش کلی خوشحالی کردم برا خاطر همین. آره دیگه یعنی میخوای بگی یه دونه پشه کشتن، خوشحالی نداره؟
عی بابا... میگم حوصله ام پیر شده با من یکی به دو نکن
یادمه یه روز کلافه بودم. من میگم کلافه شما بخون داغون بقیه که دیدن می دونن که روانی یعنی چه. هوووم، کلافه بودم سر یه موضوعی که باب دلم پیش نرفته بود. پس چی فکر کردی؟ باید همه چیز باب دل من باشه
آهان از اون لحاظ میگی؟ آخه موضوع رو نمیشه گفت. کنجکاوی نکن که اگه دهنم رو بستم با دم باریک هم نمی تونی حرف از دهنم بیرون بیاری حواست باشه.
کلافه بودم مثل الان که حوصله ام پیر شده. رسیده بودم به نقطه سرخط، البته الان چند مدتیه دستم به نوشتن نمیره وگرنه عمرا منو مثل نقطه سرخط روز اول ببینی.
چیه خب؟ دلم میخواد خط و نشون بکشم و رجز بخونم.
این همه وسط حرفم نپر، صبرکن ببینم می خواستم چی بگم.
آهان یادم اومد سر یه موضوعی کلافه بودم. رفتم زیارت امام رئوف. عاشق پیاده روی توی مسیر میدون شهدا تا بست شیخ طوسی مشهدم. آره بابا می دونم خیلی راهه ولی من که این چیزها سرم نمیشه. عه بذار تعریف کنم خب.
توی مسیر که میرفتم چندنفری رو دیدم که خودشون رو چادر پیچ کرده بودن یه گوشه توی خیابون جایی که توی مسیر هیشکی نباشن نشسته بودن. چهره و هیکل رو کاملا پوشونده بودن.
بَه اختیار داری مگه میشه نرجس جایی بره و کنجکاوری نکنه؟ تا ته و توی این داستان رو در نیاوردم پا توی سروستان نذاشتم. به جان مورچه زرد رنگ هایی که خیلی تیز دندون می گیرن بی معرفتا.
به کی گفتی مسخره؟ مسخره اون عمه ترامپه که احتمالا اونم موهاش زرد بد رنگه. عی بابا دو دقه هیچی نگو! به قول مامان بزرگم اگه دوباره حرف بزنی میدمت گربه سیاه توی انباری بخورتت. آخرش هم نفهمیدم این گربه سیاه های توی انباری چه آتویی ازمامان بزرگا داشتن که اون ها رو مجبور می کردن نوه های دسته گلشون رو بدن اونها بخورن.
از قرار معلوم این یه رسم بوده از قدیم که بعضی از آدم ها بیشتر خانم ها یه گوشه می نشینن و یه حاجت یا یه مطلب رو توی ذهن خودشون نگه می دارن یه جورایی مثل استخاره زدن هست. بعد عابرهایی که ازکنارشون رد میشن مثلا دارن با بغل دستی شون حرف میزنن وقتی از کنار این بنده های خدا عبور می کنن حین عبور چندتا کلمه رد و بدل می شده بین شون. اینهایی که یه گوشه نشستن این کلمه ها رو توی هوا می قاپن و میشه جواب نیت توی ذهنشون.
از آن زمان که آرزو، چو نقشی از سراب شد
تمام جستجوی دل، سوال بی جواب شد
نرفته کام تشنه ای، به جستجوی چشمه ها
خطوط نقش زندگی، چو نقشه ای بر آّب شد
چه سینه سوز آه ها، که خفته بر لبان ما
هزار گفتنی به لب، اسیر پیچ و تاب شد
عجیبه ها چرا هی توی ذهنم آهنگ پلی میشه
ببین، وقتی فهمیدم جریان چیه، روز بعدش شیطنتم گل کرد از کنار دست هرکدوم شون که رد می شدم بلند می گفتم هرچی خیره پیش میاد. اینقدر که من آدم خرابکار و مهربونی هستم. میدونم بابا، خدا هم از دست کارهای من خسته شده.
خودمم یه دفعه همین کار رو کردم. یه نیت توی ذهنم داشتم به خودم گفتم میرم توی صحن اصلی امام رضا اولین حرف واضحی که از یه نفر شنیدم همون میشه جوابم. چشمت روز بد نبینه توی برخورد اول دوتا پسر جوان از کنارم رد شدن یکیش به دوستش گفت:«بدبخت فلک زده، برو توبه کن.» لجم گرفته بود دلم می خواست همون جا هر دوتاشون رو به دو قسمت کاملا مساوی تقسیم می کردم. آخه یکی نبود بهشون بگه الان چه وقت شوخی بود اونم بلند بلند.
راهم از تو دوره دوره
دل من مگه سنگه صبوره
تو بگو چه کنم
دیگه پر شده کاسه ی صبرم
بی تو بغضی در دل ابرم
تو بگو چه کنم
با غم فردا تو بگو چه کنم
خسته و تنها تو بگو چه کنم
تو بگو چه کنم
نمیدونم چرا یهو این آهنگ افتاد سر زبونم
بگذریم. البته این بدبخت فلک زده هنوز توبه نکرده. همیشه به خودم میگم کاش یه مغازه بودکه همه چیز داشت. مثلا یه دوا و دارویی توش پیدا میشه این حوصله منو جوون می کرد. اسم مغازه آوردم یادم اومد توی همون پرسه زدن توی خیابون های مشهد از جلوی یه مغازه رد شدم روی شیشه اش نوشته بود روغن الاغ اصلی. رفتم داخل و مغازه و پرسیدم ببخشید آقا روغن الاغ فرعی هم دارین؟ یه جوری نگام کرد که کلا زبان شیرین مادری فراموشم شد. می خواستم بیام بیرون گفتم: به جای خرید روغن میرم سوسیس کالباس میخرم که هم گوشت الاغ داشته باشه هم روغنش. تازه مطمئنم که اصلِ اصل هم هست. گفت: شما نخر
منم خواستم کم نیارم گفتم: معلوم نیست ملت میان زیارت یا اومدن روغن الاغ اصلی بخرن
توی زمان عباس قادری و اینا ملت فصل بهار با دختر های خوشگل و بامحبت می رفتن زیارت، پسرهاشون میرفتن چشم چرونی
پسره چقدر شیطونی اومدی زیارت یا که چشم چرونی؟
گفتم به اون زیارتی که رفتم
قسم به اون عبادتی که کردم
قسم به اون قفلو دخیل که بستم
نخد عامو خب مگه بهت نمیگم که حوصله ام پیر شده یه فکری به حالم کن
_ خسته نباشید،ببخشید من حوصله ام پیر شده شما چه دارویی دارین برای خوب شدنش؟ می دونین کلی وقته داستان ننوشتم. کلی وقته زیر داستان دوستام نظر ننوشتم... کلی وقته نرسیدم درست و حسابی احوالی ازشون بگیرم ...
+ببخشید خانم اینها رو فقط باید به مدیر بگیدکه ایشون هم الان نیستن
_هووم باشه، صبر می کنم تا بیاد.
+راستش مدیر ما هر وقت دوست داشت میاد
_ایراد نداره مغازه خودشونه؛ وقتی اومدن ازشون بپرسیدتکریم ارباب رجوع پس چی میشه؟
+ چی بگم والا
_"ببخشید من یه قلب هم می خواستم.
+ قلب چطوری میخوای؟ سنگی داریم، شیشه ای داریم، کوچیک داریم، بزرگ داریم، طلایی داریم، سیاه داریم، سفید داریم... مدلهاشم همیناس که می بینی. خودت انتخاب کن.
_نه من یه قلب میخوام که خراب نشه. یه عمر برام کار کنه. یه قلب خوب...
+قلب خودت مگه چشه؟ مشکلش چیه؟
_ خوب کار نمی کنه، دائما یا گرفته یا شکسته یا تیر می کشه. یه قلب می خوام که نسوزه، محکم هم باشه.
+یکی از این سنگیا بردار. هیچیش نمیشه، جنسشم عالیه، همه این روزا این مدلی می برن.
_ نه، ممنون. نمی تونم با یه قلب سنگی کنار بیام. قلب خودم رو تعمیر می کنم حالا یا کار می کنه یا نمی کنه.
+قلبت رو ببر طرف میدون شهدا بعد چهار راه شیرازی، آخر خیابون یه تابلو هست نوشته بست شیخ طوسی برو اونجا برات درستش می کنن تضمینی! "
_ممنونم، ان شاالله هرچی خیر هست پیش میاد.
پی نوشت:
_عرضم به حضورتون که از بس حوصله ام پیر شده این دفعه همین جا، توی همین صفحه بداهه نوشتم. بدون هیچ گونه تغییری در متن اصلی. امیدوارم عیب و ایرادهاشو بر من ببخشایید.
بدجوری حوصله ام سر رفته، از سر بی حوصله گی نوشتمش :(
_پاراگراف آخر داستان یه متن کوتاه بود که آبجیم نوشت تا از روش ایده بگیرم داستان بنویسم حالم خوب بشه اینقدر مغزش رو تلیت نکنم :))) هرچی فکر کردم چیزی به ذهنم نیومد ذهنم و حوصله ام هر دوتاش با هم پیر شدن. اصل مطلب رو نوشتم :)
یا علی
شکل قلم:F اندازه قلم: A A رنگ قلم: پس زمینه: شدم شبیه نقطه سرخط، دقیقا شبیه یه روز قبل از اون روزی که 100 تا کلمه گزایی رو نوشتم گذاشتم همین جا. اون روزی که فکر می کردم وز وز کردن چندتا مگس لامصب می تونه خیلی جذاب باشه.
آخه یکیشون یه جوری دور سرم دور میزد انگار 10تا مدال جام جهانی و المپیک رو یه تنه صاحب شده و اصلا هم به پست تیم بعضی از کشورها نخورده. مربیش همه اش تشویقش می کرده بجنگ بجنگ تو باید پیروز بشی.
میدونی چیه حوصله ام پیر شده. چرا تعجب می کنی خب؟ مگه تا حالا کسی رو ندیدن که حوصله اش پیر شده باشه؟
داشتم می گفتم پشه نامرد آخرش ازم انتقام گرفت. نه اینکه کشتمش و بعدش کلی خوشحالی کردم برا خاطر همین. آره دیگه یعنی میخوای بگی یه دونه پشه کشتن، خوشحالی نداره؟
عی بابا... میگم حوصله ام پیر شده با من یکی به دو نکن
یادمه یه روز کلافه بودم. من میگم کلافه شما بخون داغون بقیه که دیدن می دونن که روانی یعنی چه. هوووم، کلافه بودم سر یه موضوعی که باب دلم پیش نرفته بود. پس چی فکر کردی؟ باید همه چیز باب دل من باشه
آهان از اون لحاظ میگی؟ آخه موضوع رو نمیشه گفت. کنجکاوی نکن که اگه دهنم رو بستم با دم باریک هم نمی تونی حرف از دهنم بیرون بیاری حواست باشه.
کلافه بودم مثل الان که حوصله ام پیر شده. رسیده بودم به نقطه سرخط، البته الان چند مدتیه دستم به نوشتن نمیره وگرنه عمرا منو مثل نقطه سرخط روز اول ببینی.
چیه خب؟ دلم میخواد خط و نشون بکشم و رجز بخونم.
این همه وسط حرفم نپر، صبرکن ببینم می خواستم چی بگم.
آهان یادم اومد سر یه موضوعی کلافه بودم. رفتم زیارت امام رئوف. عاشق پیاده روی توی مسیر میدون شهدا تا بست شیخ طوسی مشهدم. آره بابا می دونم خیلی راهه ولی من که این چیزها سرم نمیشه. عه بذار تعریف کنم خب.
توی مسیر که میرفتم چندنفری رو دیدم که خودشون رو چادر پیچ کرده بودن یه گوشه توی خیابون جایی که توی مسیر هیشکی نباشن نشسته بودن. چهره و هیکل رو کاملا پوشونده بودن.
بَه اختیار داری مگه میشه نرجس جایی بره و کنجکاوری نکنه؟ تا ته و توی این داستان رو در نیاوردم پا توی سروستان نذاشتم. به جان مورچه زرد رنگ هایی که خیلی تیز دندون می گیرن بی معرفتا.
به کی گفتی مسخره؟ مسخره اون عمه ترامپه که احتمالا اونم موهاش زرد بد رنگه. عی بابا دو دقه هیچی نگو! به قول مامان بزرگم اگه دوباره حرف بزنی میدمت گربه سیاه توی انباری بخورتت. آخرش هم نفهمیدم این گربه سیاه های توی انباری چه آتویی ازمامان بزرگا داشتن که اون ها رو مجبور می کردن نوه های دسته گلشون رو بدن اونها بخورن.
از قرار معلوم این یه رسم بوده از قدیم که بعضی از آدم ها بیشتر خانم ها یه گوشه می نشینن و یه حاجت یا یه مطلب رو توی ذهن خودشون نگه می دارن یه جورایی مثل استخاره زدن هست. بعد عابرهایی که ازکنارشون رد میشن مثلا دارن با بغل دستی شون حرف میزنن وقتی از کنار این بنده های خدا عبور می کنن حین عبور چندتا کلمه رد و بدل می شده بین شون. اینهایی که یه گوشه نشستن این کلمه ها رو توی هوا می قاپن و میشه جواب نیت توی ذهنشون.
از آن زمان که آرزو، چو نقشی از سراب شد
تمام جستجوی دل، سوال بی جواب شد
نرفته کام تشنه ای، به جستجوی چشمه ها
خطوط نقش زندگی، چو نقشه ای بر آّب شد
چه سینه سوز آه ها، که خفته بر لبان ما
هزار گفتنی به لب، اسیر پیچ و تاب شد
عجیبه ها چرا هی توی ذهنم آهنگ پلی میشه
ببین، وقتی فهمیدم جریان چیه، روز بعدش شیطنتم گل کرد از کنار دست هرکدوم شون که رد می شدم بلند می گفتم هرچی خیره پیش میاد. اینقدر که من آدم خرابکار و مهربونی هستم. میدونم بابا، خدا هم از دست کارهای من خسته شده.
خودمم یه دفعه همین کار رو کردم. یه نیت توی ذهنم داشتم به خودم گفتم میرم توی صحن اصلی امام رضا اولین حرف واضحی که از یه نفر شنیدم همون میشه جوابم. چشمت روز بد نبینه توی برخورد اول دوتا پسر جوان از کنارم رد شدن یکیش به دوستش گفت:«بدبخت فلک زده، برو توبه کن.» لجم گرفته بود دلم می خواست همون جا هر دوتاشون رو به دو قسمت کاملا مساوی تقسیم می کردم. آخه یکی نبود بهشون بگه الان چه وقت شوخی بود اونم بلند بلند.
راهم از تو دوره دوره
دل من مگه سنگه صبوره
تو بگو چه کنم
دیگه پر شده کاسه ی صبرم
بی تو بغضی در دل ابرم
تو بگو چه کنم
با غم فردا تو بگو چه کنم
خسته و تنها تو بگو چه کنم
تو بگو چه کنم
نمیدونم چرا یهو این آهنگ افتاد سر زبونم
بگذریم. البته این بدبخت فلک زده هنوز توبه نکرده. همیشه به خودم میگم کاش یه مغازه بودکه همه چیز داشت. مثلا یه دوا و دارویی توش پیدا میشه این حوصله منو جوون می کرد. اسم مغازه آوردم یادم اومد توی همون پرسه زدن توی خیابون های مشهد از جلوی یه مغازه رد شدم روی شیشه اش نوشته بود روغن الاغ اصلی. رفتم داخل و مغازه و پرسیدم ببخشید آقا روغن الاغ فرعی هم دارین؟ یه جوری نگام کرد که کلا زبان شیرین مادری فراموشم شد. می خواستم بیام بیرون گفتم: به جای خرید روغن میرم سوسیس کالباس میخرم که هم گوشت الاغ داشته باشه هم روغنش. تازه مطمئنم که اصلِ اصل هم هست. گفت: شما نخر
منم خواستم کم نیارم گفتم: معلوم نیست ملت میان زیارت یا اومدن روغن الاغ اصلی بخرن
توی زمان عباس قادری و اینا ملت فصل بهار با دختر های خوشگل و بامحبت می رفتن زیارت، پسرهاشون میرفتن چشم چرونی
پسره چقدر شیطونی اومدی زیارت یا که چشم چرونی؟
گفتم به اون زیارتی که رفتم
قسم به اون عبادتی که کردم
قسم به اون قفلو دخیل که بستم
نخد عامو خب مگه بهت نمیگم که حوصله ام پیر شده یه فکری به حالم کن
_ خسته نباشید،ببخشید من حوصله ام پیر شده شما چه دارویی دارین برای خوب شدنش؟ می دونین کلی وقته داستان ننوشتم. کلی وقته زیر داستان دوستام نظر ننوشتم... کلی وقته نرسیدم درست و حسابی احوالی ازشون بگیرم ...
+ببخشید خانم اینها رو فقط باید به مدیر بگیدکه ایشون هم الان نیستن
_هووم باشه، صبر می کنم تا بیاد.
+راستش مدیر ما هر وقت دوست داشت میاد
_ایراد نداره مغازه خودشونه؛ وقتی اومدن ازشون بپرسیدتکریم ارباب رجوع پس چی میشه؟
+ چی بگم والا
_"ببخشید من یه قلب هم می خواستم.
+ قلب چطوری میخوای؟ سنگی داریم، شیشه ای داریم، کوچیک داریم، بزرگ داریم، طلایی داریم، سیاه داریم، سفید داریم... مدلهاشم همیناس که می بینی. خودت انتخاب کن.
_نه من یه قلب میخوام که خراب نشه. یه عمر برام کار کنه. یه قلب خوب...
+قلب خودت مگه چشه؟ مشکلش چیه؟
_ خوب کار نمی کنه، دائما یا گرفته یا شکسته یا تیر می کشه. یه قلب می خوام که نسوزه، محکم هم باشه.
+یکی از این سنگیا بردار. هیچیش نمیشه، جنسشم عالیه، همه این روزا این مدلی می برن.
_ نه، ممنون. نمی تونم با یه قلب سنگی کنار بیام. قلب خودم رو تعمیر می کنم حالا یا کار می کنه یا نمی کنه.
+قلبت رو ببر طرف میدون شهدا بعد چهار راه شیرازی، آخر خیابون یه تابلو هست نوشته بست شیخ طوسی برو اونجا برات درستش می کنن تضمینی! "
_ممنونم، ان شاالله هرچی خیر هست پیش میاد.
پی نوشت:
_عرضم به حضورتون که از بس حوصله ام پیر شده این دفعه همین جا، توی همین صفحه بداهه نوشتم. بدون هیچ گونه تغییری در متن اصلی. امیدوارم عیب و ایرادهاشو بر من ببخشایید.
بدجوری حوصله ام سر رفته، از سر بی حوصله گی نوشتمش :(
_پاراگراف آخر داستان یه متن کوتاه بود که آبجیم نوشت تا از روش ایده بگیرم داستان بنویسم حالم خوب بشه اینقدر مغزش رو تلیت نکنم :))) هرچی فکر کردم چیزی به ذهنم نیومد ذهنم و حوصله ام هر دوتاش با هم پیر شدن. اصل مطلب رو نوشتم :)
یا علی
نون خشکیههههه ...... نون خشک 
عالي مثل هميشه 
ولی درجایی گفتند پیدا کردن گوشی،خموش جهت شنیدن صحبتهایتان نیز قابل توجه است که بنده در سندیت این مورد شک دارم زیرا در این موردخاص باید پذیرای میهمان بودکه فرود آمدن میهمان بر سرت همان و تشدیدبیماری همان 
