درد فروشی
یا لطیف
ملافه رو از روی صورتم میزنم کنار. شکم اکبر آقا راه افتاده. تسبیح پیرزنی به صورت نا محسوسی دزدیده شده. یک ساعتی میشه یخچال توی فقر مطلقه. یکی ازتخت ها خالی شده و خانوم درد فروش رو با سر و صدای فراوان منتقل کردن به بخشی دیگه. تا صبح پلک هام از درد روی هم آروم و قرار ندارن ولی با این حال خیلی خوشحالم.
ملافه را روی سرم می کشم شاید وقتی چشمم جایی رو نبینه گوشم هم از کار بیفته. برعکس گوشم تیز میشه به سمت صداهای دوتا تخت اون طرف تر. زوج جوانی وسط آواز درد دارم درد، نجوای عاشقانه ای دارن. چشمام رو بیشتر روی هم فشار میدم تا صداشون رو واضح تربشنوم. پرستار وارد اتاق میشه و با صدای بلند میگه «شکم اکبرآقا راه افتاد؟» الان سه شبانه روزهست که تمام بخش اورژانس و شاید کل پرسنل بیمارستان در تلاشن که شکم اکبرآقا راه بیفته. از زیرملافه با عصبانیت داد میزنم «مگه شکم اکبرآقا پا داره؟» زوج جوان ریزریز می خندن و صدای درد فروش بلندتر میشه. درد، درد دارم درد... آی درد... ملافه رو من بکش پرستار بکش عاقبت از روی صورتم میزنه کنار و میگه «عزیزم تو قرص هاتو خوردی؟» با سرمیگم اره می پرسه «دروغ که نمیگی؟» نمی خوام دروغ بگم درجوابش می پرسم «چرا اکبر آقا نمیره بخش مردا؟ چرا درد های این لامصب تموم نمیشه؟ چرا این خانوم همراه داره من ندارم؟ چرا منو توی اورژانس بستری کردین؟» با لبخند دست می کنه توی جیب روپوشش، قرص آرام بخشی رو می ذاره کف دستم و میگه «اینو بخور، امشب رو راحت بخواب» دستش رو می گیرم و قرص رو میذارم کف دستش و میگم «اینو به اون خانوم بده که درد داره به خدا موتور یخچال هم هر ده دقیقه یه بار خاموش میشه این بابا مامور عذابه، یه نفس می خونه» قول میده که امشب همه چیز رو به راه بشه.
درد دارم درد. درد دارم درد. ملافه رو روی صورتم می کشم. مغزم پر شده از کلمه درد. دو روزه ساز زندگیمون با نوای درد دارم درد، کوک شده البته با ریتم های مختلف و توی دستگاه های متنوع. درد دارم درد... درد... درد... آی درد... وای درد... درد دارم، درد
انگار این خانوم درد داره ما عروسی داریم. سُرم رو بر می دارم تا به تختش حمله کنم. بالای سرش نوشته سیمین. نزدیکش میرم و میگم «سیمین خانوم؟ لطفا ساکت شو» هیچ عکس العملی نداره دوباره و دوباره تکرار می کنم. گوشاش نمی شنوه. دهنم رو بیخ گوشش می برم «سیییییمییییین خدا خفت کنه دیونه شدم دو دقه بخواب» صداش قطع میشه. خوشحال میشم. بلند می پرسه «چه میگی؟» فکر می کنه خودش کر هست بقیه هم کر هستن. دوباره به گوشش حمله می کنم ومیگم «بخواب، دو شبه از دست تو آماده باشیم. خواب نداریم» میگه «تشنمه» میگم «کوفت بخوری از بس آواز خوندی گلوت خشک شده» به سمت بطری آب روی میز میرم. سریع ظرف رو نزدیک لبش می برم. دلم می خواد بطری یک و نیم لیتری آب رو بذارم توی دهنش و تا تموم نشدنش بیرون نیارم. همراهش وارد اتاق میشه و با عجله می پرسه «چکار می کنی خانوم؟ آب براش بده!می خوای بکشیش؟» توی دلم میگم کاش دیرتر اومده بودی. من بالفطره قاتل و جانی ام.
ساعت ملاقاته، زیر ملافه گوشام دوباره فعالیت می کنن. برای یکی از مریض ها دوغ و ماست محلی آوردن می خوام بخندم جای بخیه ها درد می گیره. به خودم میگم «کاش یکی برای من تخمه آفتاب گردون می آورد» درسته که دکتر گفته تا پنج روز چیزی نخور ولی من شبها بیدارمیشم و حسابم رو با یخچال صاف می کنم. به خودم میگم «امشب دوغ می خورم البته اگه این خانوم درد دارم درد، بذاره ملت بخوابن»
از زیر ملافه بلند بلند نفس می کشم. سه ساعته تشکیل پرونده دادم و مثل قاتل هایی که عذاب وجدان گرفتن و خودشون رو معرفی می کنن خودم رو به بیمارستان معرفی کردم. پرستار وسط اتاق وایساده و با صدای بلند صدام میزنه «نرجس علیرضایی، اتاق عمل» تکون نمی خورم دوباره صدا میزنه «نرجس علیرضایی کیه؟» از زیر ملافه میگم «هاااا...» ملافه رو میزنه کنار میگه «مگه کری؟ پاشو بریم اتاق عمل» می پرسم «به این سرعت؟ فقط سه ساعته پذیرش شدم» مچ دستم رو می کشه به سمت خودش سُرم رو برمیداره و میگه «پاشو این همه حرف نزنن دکتر توی اتاق عمل منتظرته» میزنم زیرخنده و میگم «دکتر از کجا می دونسته من امروز میام اینجا؟» کشون کشون از کنار پای خانوم مسنی رد میشم؛ داره صلوات می فرسته می خوام بگم «صبر کن به خانواده ام اطلاع بدم» خانوم مسن دستم رو می گیره و میگه «آیه الکرسی بخون دخترم»
پلک هامو زیر ملافه می ذارم روی هم. محله ای با خونه های قدیمی و دیوارهای کاه گلی. عاشق اینم که دست بکشم روی دیوار و راه برم یا یه جا، سر راه مردم وایسم و کاه های وسط گل ها رو بیرون بیارم. مامان همیشه منعم می کنه از این کار و میگه «توی سوراخ دیوارها ممکنه چیزی انگشتت رو نیش بزنه» هیچ وقت حرف گوش کن نبودم. خسته و با سر و وضع خاکی از بازی با بچه های محل برمی گردم خونه. توی راه گربه مرده ای رو کنار دیوار می بینم بغل می گیرم به خیال اینکه بیارمش توی خونه، بشورمش و توی باغچه خاکش کنم و براش مراسم ختم بگیرم. مامان، از بازار بر می گرده تا منو می بینه به سمتم هجوم میاره و محکم می کوبه پشت دستم تا گربه رو رها کنم. دردم می گیره. اشک توی چشمم حلقه میزنه ولی دستم رو باز نمی کنم. چندین و چند دفعه محکمتر و محکمتر می کوبه. نیم خیز میشم و با صدای بلند میگم «چه خبره؟ چه شده؟ من کجام؟» دستام توی دستای یه پرستار استخونی هست که بازتاب نور مهتابی روی گونه های برجسته و ابروهای شیطونیش ترسناکش کرده میگه «خواب بودی سُرم توی دستت خراب شده بود می خواستم سُرم راه بیفته! چته کولی بازی در میاری؟» دلم می خواد با شمشیر از وسط به دو قسمت کاملا مساوی تقسیمش کنم. بهش میگم «به تو چه؟ مگه فضول کجایی؟» جیغ جیغ می کنه و از اتاق بیرون میره... پر رو... بی تربیت... بد اخلاق... نفهم...
از درد به خودم می پیچم ماه هاست که از درد به خودم می پیچم. بد اخلاق شدم خیلی بد اخلاق. هیچ کس جرات به زبون آوردن اسم بیمارستان رو نداره. از سی سالگی می ترسم. تصمیم گرفتم تموم کنم همه رنج و دردها رو. با نخوردن داروها و دکتر نرفتنم. ولی عشق هر بد اخلاقی رو با پای خودش به بیمارستان می کشونه. عشق تمام تصمیم ها رو خراب می کنه. به خودم می پیچم. به زور لباس می پوشم نمی دونم چطوری خودم رو به اورژانس بیمارستان می رسونم.
از زیر ملافه هم میشه لبخند آرامش بخشش رو حس کرد. با پرستارها حرف میزنه و با خنده میگه این لجباز رو می تونین فردا مرخص کنین. ناله و شکایت پرستارها از دست بلاهایی که به سرشون آوردم تمامی نداره. قرص مسکنی رو میذاره بالای سرم میگه «بیدار شدی بخورش یه هفته دیگه بیا مطب برای معاینه. داروهاتو حتما بخور» دستم رو سفت فشار میده و تکرار می کنه « داروهاتو بخور لجباز»
از زیر ملافه بیرون میام. توی تاریکی کورمال کورمال میرم سمت یخچال و شروع می کنم به خوردن. گرمی بدنی رو پشت سرم حس می کنم از ترس به پاهاش نگاه می کنم. یه جفت پوتین واکس خورده. دست میذاره روی شونه ام و میگه «تو نمی خوای آدم بشی؟» دست میذارم روی قلبم و میگم «کی از ماموریت اومدی؟ سکته ام دادی... اگه تو بذاری زنده بمونم چرا»
_: خوبی؟
+: الان که اومدی و دیدمت عالی ام.
پی نوشت:
_ هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید
حافظ
_ امیدوارم و دعا می کنم گذر هیچ کسی به بیمارستان و دارو و درمان نیفته. اللهی آمین
امید وارم دکتر فرازمند و همکارانش همگی از صبح تا شب، توی محل کارشون پشه بپرونن :)) به جاش برامون داستان بنویسن و زود به زود به داستانک و اهالیش سر بزنن
_ ارادتمند همه ی دوستان عزیزتر از جانم هـــــــــــــــــــمم هستم :)
یا علی
شکل قلم:F اندازه قلم: A A رنگ قلم: پس زمینه: ملافه رو از روی صورتم میزنم کنار. شکم اکبر آقا راه افتاده. تسبیح پیرزنی به صورت نا محسوسی دزدیده شده. یک ساعتی میشه یخچال توی فقر مطلقه. یکی ازتخت ها خالی شده و خانوم درد فروش رو با سر و صدای فراوان منتقل کردن به بخشی دیگه. تا صبح پلک هام از درد روی هم آروم و قرار ندارن ولی با این حال خیلی خوشحالم.
ملافه را روی سرم می کشم شاید وقتی چشمم جایی رو نبینه گوشم هم از کار بیفته. برعکس گوشم تیز میشه به سمت صداهای دوتا تخت اون طرف تر. زوج جوانی وسط آواز درد دارم درد، نجوای عاشقانه ای دارن. چشمام رو بیشتر روی هم فشار میدم تا صداشون رو واضح تربشنوم. پرستار وارد اتاق میشه و با صدای بلند میگه «شکم اکبرآقا راه افتاد؟» الان سه شبانه روزهست که تمام بخش اورژانس و شاید کل پرسنل بیمارستان در تلاشن که شکم اکبرآقا راه بیفته. از زیرملافه با عصبانیت داد میزنم «مگه شکم اکبرآقا پا داره؟» زوج جوان ریزریز می خندن و صدای درد فروش بلندتر میشه. درد، درد دارم درد... آی درد... ملافه رو من بکش پرستار بکش عاقبت از روی صورتم میزنه کنار و میگه «عزیزم تو قرص هاتو خوردی؟» با سرمیگم اره می پرسه «دروغ که نمیگی؟» نمی خوام دروغ بگم درجوابش می پرسم «چرا اکبر آقا نمیره بخش مردا؟ چرا درد های این لامصب تموم نمیشه؟ چرا این خانوم همراه داره من ندارم؟ چرا منو توی اورژانس بستری کردین؟» با لبخند دست می کنه توی جیب روپوشش، قرص آرام بخشی رو می ذاره کف دستم و میگه «اینو بخور، امشب رو راحت بخواب» دستش رو می گیرم و قرص رو میذارم کف دستش و میگم «اینو به اون خانوم بده که درد داره به خدا موتور یخچال هم هر ده دقیقه یه بار خاموش میشه این بابا مامور عذابه، یه نفس می خونه» قول میده که امشب همه چیز رو به راه بشه.
درد دارم درد. درد دارم درد. ملافه رو روی صورتم می کشم. مغزم پر شده از کلمه درد. دو روزه ساز زندگیمون با نوای درد دارم درد، کوک شده البته با ریتم های مختلف و توی دستگاه های متنوع. درد دارم درد... درد... درد... آی درد... وای درد... درد دارم، درد
انگار این خانوم درد داره ما عروسی داریم. سُرم رو بر می دارم تا به تختش حمله کنم. بالای سرش نوشته سیمین. نزدیکش میرم و میگم «سیمین خانوم؟ لطفا ساکت شو» هیچ عکس العملی نداره دوباره و دوباره تکرار می کنم. گوشاش نمی شنوه. دهنم رو بیخ گوشش می برم «سیییییمییییین خدا خفت کنه دیونه شدم دو دقه بخواب» صداش قطع میشه. خوشحال میشم. بلند می پرسه «چه میگی؟» فکر می کنه خودش کر هست بقیه هم کر هستن. دوباره به گوشش حمله می کنم ومیگم «بخواب، دو شبه از دست تو آماده باشیم. خواب نداریم» میگه «تشنمه» میگم «کوفت بخوری از بس آواز خوندی گلوت خشک شده» به سمت بطری آب روی میز میرم. سریع ظرف رو نزدیک لبش می برم. دلم می خواد بطری یک و نیم لیتری آب رو بذارم توی دهنش و تا تموم نشدنش بیرون نیارم. همراهش وارد اتاق میشه و با عجله می پرسه «چکار می کنی خانوم؟ آب براش بده!می خوای بکشیش؟» توی دلم میگم کاش دیرتر اومده بودی. من بالفطره قاتل و جانی ام.
ساعت ملاقاته، زیر ملافه گوشام دوباره فعالیت می کنن. برای یکی از مریض ها دوغ و ماست محلی آوردن می خوام بخندم جای بخیه ها درد می گیره. به خودم میگم «کاش یکی برای من تخمه آفتاب گردون می آورد» درسته که دکتر گفته تا پنج روز چیزی نخور ولی من شبها بیدارمیشم و حسابم رو با یخچال صاف می کنم. به خودم میگم «امشب دوغ می خورم البته اگه این خانوم درد دارم درد، بذاره ملت بخوابن»
از زیر ملافه بلند بلند نفس می کشم. سه ساعته تشکیل پرونده دادم و مثل قاتل هایی که عذاب وجدان گرفتن و خودشون رو معرفی می کنن خودم رو به بیمارستان معرفی کردم. پرستار وسط اتاق وایساده و با صدای بلند صدام میزنه «نرجس علیرضایی، اتاق عمل» تکون نمی خورم دوباره صدا میزنه «نرجس علیرضایی کیه؟» از زیر ملافه میگم «هاااا...» ملافه رو میزنه کنار میگه «مگه کری؟ پاشو بریم اتاق عمل» می پرسم «به این سرعت؟ فقط سه ساعته پذیرش شدم» مچ دستم رو می کشه به سمت خودش سُرم رو برمیداره و میگه «پاشو این همه حرف نزنن دکتر توی اتاق عمل منتظرته» میزنم زیرخنده و میگم «دکتر از کجا می دونسته من امروز میام اینجا؟» کشون کشون از کنار پای خانوم مسنی رد میشم؛ داره صلوات می فرسته می خوام بگم «صبر کن به خانواده ام اطلاع بدم» خانوم مسن دستم رو می گیره و میگه «آیه الکرسی بخون دخترم»
پلک هامو زیر ملافه می ذارم روی هم. محله ای با خونه های قدیمی و دیوارهای کاه گلی. عاشق اینم که دست بکشم روی دیوار و راه برم یا یه جا، سر راه مردم وایسم و کاه های وسط گل ها رو بیرون بیارم. مامان همیشه منعم می کنه از این کار و میگه «توی سوراخ دیوارها ممکنه چیزی انگشتت رو نیش بزنه» هیچ وقت حرف گوش کن نبودم. خسته و با سر و وضع خاکی از بازی با بچه های محل برمی گردم خونه. توی راه گربه مرده ای رو کنار دیوار می بینم بغل می گیرم به خیال اینکه بیارمش توی خونه، بشورمش و توی باغچه خاکش کنم و براش مراسم ختم بگیرم. مامان، از بازار بر می گرده تا منو می بینه به سمتم هجوم میاره و محکم می کوبه پشت دستم تا گربه رو رها کنم. دردم می گیره. اشک توی چشمم حلقه میزنه ولی دستم رو باز نمی کنم. چندین و چند دفعه محکمتر و محکمتر می کوبه. نیم خیز میشم و با صدای بلند میگم «چه خبره؟ چه شده؟ من کجام؟» دستام توی دستای یه پرستار استخونی هست که بازتاب نور مهتابی روی گونه های برجسته و ابروهای شیطونیش ترسناکش کرده میگه «خواب بودی سُرم توی دستت خراب شده بود می خواستم سُرم راه بیفته! چته کولی بازی در میاری؟» دلم می خواد با شمشیر از وسط به دو قسمت کاملا مساوی تقسیمش کنم. بهش میگم «به تو چه؟ مگه فضول کجایی؟» جیغ جیغ می کنه و از اتاق بیرون میره... پر رو... بی تربیت... بد اخلاق... نفهم...
از درد به خودم می پیچم ماه هاست که از درد به خودم می پیچم. بد اخلاق شدم خیلی بد اخلاق. هیچ کس جرات به زبون آوردن اسم بیمارستان رو نداره. از سی سالگی می ترسم. تصمیم گرفتم تموم کنم همه رنج و دردها رو. با نخوردن داروها و دکتر نرفتنم. ولی عشق هر بد اخلاقی رو با پای خودش به بیمارستان می کشونه. عشق تمام تصمیم ها رو خراب می کنه. به خودم می پیچم. به زور لباس می پوشم نمی دونم چطوری خودم رو به اورژانس بیمارستان می رسونم.
از زیر ملافه هم میشه لبخند آرامش بخشش رو حس کرد. با پرستارها حرف میزنه و با خنده میگه این لجباز رو می تونین فردا مرخص کنین. ناله و شکایت پرستارها از دست بلاهایی که به سرشون آوردم تمامی نداره. قرص مسکنی رو میذاره بالای سرم میگه «بیدار شدی بخورش یه هفته دیگه بیا مطب برای معاینه. داروهاتو حتما بخور» دستم رو سفت فشار میده و تکرار می کنه « داروهاتو بخور لجباز»
از زیر ملافه بیرون میام. توی تاریکی کورمال کورمال میرم سمت یخچال و شروع می کنم به خوردن. گرمی بدنی رو پشت سرم حس می کنم از ترس به پاهاش نگاه می کنم. یه جفت پوتین واکس خورده. دست میذاره روی شونه ام و میگه «تو نمی خوای آدم بشی؟» دست میذارم روی قلبم و میگم «کی از ماموریت اومدی؟ سکته ام دادی... اگه تو بذاری زنده بمونم چرا»
_: خوبی؟
+: الان که اومدی و دیدمت عالی ام.
پی نوشت:
_ هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید
حافظ
_ امیدوارم و دعا می کنم گذر هیچ کسی به بیمارستان و دارو و درمان نیفته. اللهی آمین
امید وارم دکتر فرازمند و همکارانش همگی از صبح تا شب، توی محل کارشون پشه بپرونن :)) به جاش برامون داستان بنویسن و زود به زود به داستانک و اهالیش سر بزنن
_ ارادتمند همه ی دوستان عزیزتر از جانم هـــــــــــــــــــمم هستم :)
یا علی
یه جوری زیر سیبیلی ردش کنین 
واقعا که خوب گفتی درد فروش؛ این جور آدما که مدام میگن درد داریم گاهی مفت و مجانی دردشونو میدن به طرفشون؛ حتی اگه مشتریشون نباشی
پرستارها بنده های خدا حقوق درست و حسابی نمیدن بهشون.. دق دلیش رو سر مریض کم تحمل در میارن. تازه از صبح تا شب یه عالمه درد از مریض ها میخرن میبرن خونه شون 
بلا دور باشه !
دعا میکنم به حق این روز و شب های عزیز هیچ کسی گرفتار اعتیاد از هیچ نوعش نشه و از خدای مهربون میخوام سلامتی و عزت و خیر بی پایان نصیب شما و تمامی اعضای خانواده بزرگ بهداشت و درمان کنه
