وحدت
زمستان نزديك بود، دسته مورچه هاي كارگر هر روز از لانه شان بيرون مي آمدند و سخت كار مي كردند و براي زمستانشان آذوقه جمع آوري مي كردند.در يكي از روزها، مورچه كوچولوي داستان ما در حالي كه دانه اي را حمل مي كرد به مورچه ديگري كه هم سن و سال خودش بود گفت:« اَه! خسته شدم، چرا بايد اين همه كار كنم! مدام بايد اين طرف و آن طرف بروم و آذوقه جمع كنم.ديگر خسته شدم.مي خواهم خودم را از اين وضعيت خلاص كنم و راحت زندگي كنم! ببين تو بهترين دوست من هستي، مي خواهم امشب فرار كنم و دوست دارم تو هم با من بيايي اگر مي آيي كه هيچ اما اگر نمي آيي بايد به من قول بدهي كه هيچ حرفي به مورچه هاي ديگر نزني من مي خواهم امشب بروم تو هم خوب فكر كن اگر خواستي با من بيايي تا قبل از نيمه شب خبرم كن» و بي آنكه منتظر پاسخ دوستش باشد از او جدا شد و به انتهاي صفّ مورچه ها رفت.ساعتي گذشت و شب شد و پس از خوردن مقداري آب و غذا،مورچه ها به خواب رفتند.در حالي كه مورچه كوچولوي داستان ما نخوابيده بود.او وقتي مطمئن شد مورچه ها خوابيده اند بلند شد و دوستش را بيدار كرد و گفت:« مي خواهم بروم.مي آيي يا نه؟ زود باش بگو تا مورچه هاي ديگر بيدار نشده اند!» دوستش گفت:
شکل قلم:F اندازه قلم: A A رنگ قلم: پس زمینه: 
